بدیهی است هرکس مدعی مطلبی باشد اثبات ادعا به عهده اوست. طراوت مدعی عدم وجود مواد نگهدارنده در محصولات خود است. اثبات این ادعا اگرچه نیاز به تجهیزات آزمایشگاهی و تخصص دارد ولی با روشی ساده نیز میتوان آن را ثابت کرد.
افزودن نگهدارنده ها در لبنیات به دلیل افزایش زمان ماندگاری آن است به نحوی که نگهدارنده‌ها باکتری‌های موجود در لبنیات را که عموما مفید هستند غیر فعال کرده یا از بین می‌برند تا امکان فعالیت آنها را به حداقل رسانده و از خرابی محصول جلوگیری کنند. البته طبق قوانین استاندارد استفاده از نگهدارنده در شیر مجاز نمی‌باشد زیرا باید خرابی این محصول در همان ابتدای فرآیند تولید مشخص شود.
یکی از راههای آزمایش وجود مواد نگهدارنده در لبنیات بررسی زمان ماندگاری آن است. به عنوان مثال زمان ماندگاری دوغ طراوت کمتر از یک ماه است در صورتیکه ماندگاری دوغ های موجود در بازار عموما بیشتر از یک ماه است. این خود دلیل عدم وجود مواد نگهدارنده است زیرا در صورت وجود نگهدارنده زمان ماندگاری محصول افزایش خواهد یافت.
از طرف دیگر لبنیات باید در دمای مناسبی نگهداری شود در غیر اینصورت باکتری‌ها فعال شده و به اصطلاح محصول را خراب می‌کنند. در صورتیکه شاهد هستیم برخی از محصولات در فروشگاه‌ها خارج از یخچال نگهداری می‌شوند. باز هم دوغ طراوت مثال بسیار خوبی است زیرا از معدود دوغ‌های موجود در بازار است که حتما باید در یخچال نگهداری شود. و چه بسیار اتفاق افتاده که فروشگاه‌ها به دلیل عدم شناخت و عادتی که برای نگهداری دوغ داشته‌اند دوغ طراوت را در فضای خارج از یخچال نگهداری کرده و سپس معترض شده‌اند که این محصول بی‌کیفیت است و خیلی زود ترش و گازدار می‌شود، در صورتیکه دوغ طراوت به دلیل عدم وجود مواد نگهدارنده اجازه فعالیت به باکتری‌های مفید موجود در دوغ را می‌دهد و این باکتری‌ها در دمای بالاتر از دمای یخچال فعالیت کرده و موجبات گازدار شدن دوغ را فراهم می‌سازد.

طراوت هیچگاه کیفیت محصولات خود را فدای سود بیشتر از طریق کاهش ریسک فروش و افزودن به زمان ماندگاری محصولات نمی‌کند.